Սահմանադրական Դատարան

Նախ սկսենք նրանից , որ Սահմանադրություն» բառը գոյություն է ունեցել դեռևս Հին Հռոմում, որտեղ սահմանադրությունը հանրային իրավական ակտերի օրինակարգավորումն էր։ Առաջին սահմանադրություններն են եղել Ամերիկա վերաբնակված անգլիացիների քաղաքական ակտերը, ինչպես նաև Մեծ Բրիտանիայի սահմանադրական ակտերը ։

Առաջին անգամ սահմանադրական դատարան ստեղծվել է Ավստրիայում (Ավստրիայի սահմանադրական դատարան )1920թվականին։ Նրա կոնցեպցիան մշակել է ավստրիացի իրավաբան Հանս Կելզեն։

Սահմանադրական դատարանը պետական իշխանության դատական ճյուղին պատկանող սահմանադրական վերահսկողության մարմին է , որի իրավասության ներքո է գտնվում սահմանադրությանը իրավական նորմերի համապատասխանության գնահատումը։ Սահմանադրական դատարանը իրավունք ունի ուժը կորցրած ճանաչել օրենքը կամ նորմատիվ իրավական ակտը, եթե այն ճանաչվի հակասահմանադրական։

Հայաստանի Սահմանադրական դատարանը հիմնադրվել է 1996 թվականին` նորանկախ պետության առաջին Սահմանադրության հիման վրա, որի շրջանակներում 1995թ. նոյեմբերի 20-ին ընդունվեց նաև «Սահմանադրական դատարանի մասին» առաջին օրենքը և դրանով հիմք դրվեց Սահմանադրական դատարանի ստեղծման և գործունեության ընթացքում առաջացող հարաբերությունների օրենսդրական կանոնակարգմանը: Հետագայում ևս Սահմանադրական դատարանի իրավական կարգավիճակի բարեփոխմանն ու գործունեության բարելավմանն ուղղված շարունակական քայլեր են ձեռնարկվել: Սահմանադրական դատարանի իրավական կարգավիճակը փոփոխությունների ենթարկվեց 1997թ. դեկտեմբերի 9-ին ընդունված «Սահմանադրական դատարանի մասին» նոր օրենքով:

Սահմանադրական դատարանի դատավորին ներկայացվող պահանջները:  
Գործող օրենքով սահմանվում է, որ  Սահմանադրական դատարանի անդամ կարող է լինել 35 տարին լրացած, Հայաստանի Հանրապետության ընտրական իրավունք ունեցող այն քաղաքացին, որը չունի այլ պետության քաղաքացիություն, ունի բարձրագույն իրավաբանական կրթություն կամ սահմանադրական իրավունքի ոլորտում գիտական աստիճան, ինչպես նաեւ իրավունքի ասպարեզում առնվազն տասը տարվա աշխատանքային ստաժ եւ տիրապետում է հայերենին։ Միաժամանակ, սահմանվում է, որ Սահմանադրական դատարանի անդամ նշանակելիս Ազգային ժողովը և Հանրապետության Նախագահը պետք է հաշվի առնեն նաև սահմանադրական դատարանի անդամի թեկնածուի բարոյական հատկանիշները:

Սահմանադրական դատարանի դատավորի անձեռնմխելիությունը:

2005թ. Սահմանադրությունը դատավորների համար ապահովում էր բացարձակ անձեռնմխելիությունսահմանելով, որ սահմանադրական դատարանի անդամը չի կարող կալանավորվել, ներգրավվել որպես մեղադրյալ, ինչպես նաև նրա նկատմամբ չի կարող դատական կարգով վարչական պատասխանատվության ենթարկելու հարց հարուցվել առանց Սահմանադրական դատարանի համաձայնության: Սահմանադրական դատարանի անդամը չէր կարող ձերբակալվել, բացառությամբ այն դեպքերի, երբ ձերբակալումն իրականացվում էր հանցագործության կատարման պահին կամ անմիջապես դրանից հետո։Սակայն 2015թ. Սահմանադրությունը փոփոխության ենթարկեց դատավորների անձեռնմխելիության երաշխիքները` դրանք սահմանափակելով միայն գործառութային անձեռնմխելիությամբ։

Սահմանադրական դատարանն իրականացնում է իր գործառույթները բացառապես ստացված դիմումների հիման վրա։ Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 168 և 169-րդ հոդվածներն ու «Սահմանադրական դատարանի մասին» սահմանադրական օրենքը մանրամասնորեն սահմանում են Բարձր դատարանի լիազորությունների ամբողջական շրջանակը, դատարան դիմելու իրավասու սուբյեկտների ցանկը, ընթացակարգերը և այն ժամկետները, որոնց շրջանակներում համապատասխան դիմումները կարող են ներկայացվել Սահմանադրական դատարան։

ՕՐՀՆԵՐԳ
Սահմանադրական դատարանի օրհներգը և դրա գործիքավորման դասական սիմֆոնիկ կազմը ստեղծվել են 2006 թվականին Սահմանադրական դատարանի անդամ Ռաֆայել Պապայանի կողմից:
Հիմնի առանձնահատկությունն այն է, որ այն գործիքային ստեղծագործություն է՝ առանց տեքստի, չի կրկնում երաժշտական թեման տուն առ տուն և հնչում է մեղեդային գործիքային երանգավորմամբ:
Սահմանադրական դատարանի հիմնն ընդունվել է 2006 թվականին՝ Սահմանադրական դատարանի հիմնադրման 10-ամյակի առթիվ:

Սահմանադրական դատարանի առաքելությունը սահմանադրական արդարադատության իրականացումն է։ Այն կազմված է 9 անդամից, որոնցից 5ին ընտրում է ԱԺ-ն, իսկ 4ին ՀՀ-ի նախագահը/վարչապետը։

Սահմանադրական դատարանը պետական մարմինների համակարգում հատուկ տեղ է զբաղեցնում՝ապահովելով Սահմանադրության գերակայությունը, մարդու սահմանադրական իրավունքների պաշտպանությունը։ Այսպիսով, Սահմանադրական դատարանի հիմնական լիազորությունը սահմանադրական վերահսկողությունն է։ Նա է որոշում օրենքների, ԱԺ-ի որոշումների, հանրապետության ղեկավարի հրամանագրերի, կառավարության, տեղական ինքնակառավարման մարմինների որոշումների սահմանադրականության համապատասխանելու հարցը։

Սահմանադրական դատարան կարող են դիմել.

  • պետության ղեկավարը;
  • ԱԺ-ն;
  • տեղական ինքնակառավարման մարմինները;
  • դատարանները;
  • գլխավոր դատախազը։

Սահմանադրական դատարանը կարևոր դեր ունի նաև մարդու իրավունքների պաշտպանության գործում։ Եթե տեղի է ունեցել մարդու սահմանադրական որևէ իրավունքի կամ ազատության խախտում, և օգտագործելով դատական պաշտպանության բոլոր միջոցները՝ մարդը չի կարողացել վերականգնել խախտված իրավունքը, ապա նա կարող է դիմել Սահմանադրական դատարան։

Որոշակի դեպքերում համապատասխան դիմումի առկայությամբ Սահմանադրական դատարանը տալիս է եզրակացություններ.

  • հանրապետության նախագահին պաշտոնանկ անելու հիմքերի առկայության մասին՝ ԱԺ դիմումով;
  • հանրապետության նախագահի՝ իր լիազորությունների կատարման անհնարինության մասին՝կառավարության դիմումով;
  • համայնքի ղեկավարին պաշտոնանկ անելու հիմքերի մասին՝ կառավարության դիմումով;
  • Սահմանադրական դատարանի անդամի լիազորությունները դադարեցնելու, նրան կալանավորելու, որպես մեղադրյալ ներգրավելու, ինչպես նաև նրա նկատմամբ դատական կարգով վարչական պատասխանատվության ենթարկելու հարց հարուցելու վերաբերյալ։ Այս հարցով դատարան կարող են դիմել հանրապետության նախագահը, ԱԺ-ն։

Եթե Սահմանադրական դատարանի եզրակացությւոնը բացասական է, ապա հարցը դուրս է գալիս իրավասու մարմնի քննությունից։

Սահմանադրական դատարանը որոշում է կայացնում կուսակցության գործունեությունը կասեցնելու կամ արգելելու մասին։ Իրավասու հիմունքների հաաձայն ԱԺ-ն կարող է դիմում ներկայացնել Սահմանադրական դատարանին և, եթե հիմունքները իրոք իրավական խնդիր են առաջացնում, ապա Նա կարող է կուսակցության գործունեությունը կասեցնել կամ արգելել։

Աղբյուր 1

Աղբյուր 2

Աղբյուր 3

Ընտանեկան իրավունքներ և երեխաների իրավունքները

Ընտանիքի և երեխաների իրավունքները

Երեխայի իրավունքների միջազգային կոնվենցիան բոլոր երեխաներին տալիս է ընտանիք ունենալու իրավունք։ Ընտանիք ունենալու իրավունքը թույլ է տալիս երեխաներին կապվել իրենց պատմության հետ, և այն պաշտպանիչ շրջանակ է առաջարկում նրանց իրավունքների ոտնահարման դեմ: Իրենց ընտանիքներից բաժանված երեխաները դառնում են բռնության, շահագործման, թրաֆիքինգի, խտրականության և այլ տեսակի բռնության զոհեր: Այնուամենայնիվ, երբեմն պատահում է, որ ընտանիքը, որը սկզբունքորեն պետք է պաշտպանի երեխային, իրականում բռնություն է գործադրում:

Ընտանիքի սահմանում

Ընտանիքը ազգակցական կապերով միավորված մարդկանց համայնք է, որը հանդիպում է բոլոր մարդկային հասարակություններում: Այն համալրված է անունով և տունով և իր անդամների միջև ստեղծում է բարոյական և նյութական համերաշխության պարտավորություն (հատկապես ծնողների և երեխաների միջև):

Ավանդական հասարակություններում մեծ ընտանիքները (այժմ կոչվում են կլաններ) ներառում են տասնյակ, նույնիսկ հարյուրավոր տնային տնտեսություններ, որոնք ունեն տարբեր գործառույթներ:

Ժամանակակից հասարակություններում ընտանիքն ավելի ու ավելի է սահմանափակվում մեկ մակարդակի ծնողական կամ դաշինքով` միջուկային ընտանիքով (հայր, մայր, երեխա):

Ծնողների իրավունքներն ու պարտականությունները

Ծնողները առաջինն են, ովքեր իրավունք ունեն գործելու երեխայի անունից և ապահովելու նրանց իրավունքները հարգելու համար: Հայրն ու մայրն օգտագործում են իրենց իրավունքները և կատարում են իրենց պարտականությունները՝ իրենց երեխայի փոխարեն որոշումներ կայացնելով։ Նրանց նպատակներն են պաշտպանել երեխային և ապահովել երեխայի կրթությունը, զարգացումը, անվտանգությունը, առողջությունը և բարոյականությունը:

Երեխայի հսկողություն

Անչափահասի առողջության, անվտանգության և բարոյականության պաշտպանությունը ենթադրում է հսկողության պարտականություն: Ծնողները հսկում են իրենց երեխային՝ վերահսկելով նրա գալն ու գնալը, հարաբերությունները (ընտանիքի անդամների, բայց նաև ընկերների և ծանոթների հետ), նամակագրությունը (տե՛ս CRC, հոդված 16) և, ընդհանուր առմամբ, նրա բոլոր հաղորդակցությունները։ (նամակներ, հեռախոսազանգեր): Այսպիսով, նրանք կարող են արգելել երեխային հարաբերություններ պահպանել որոշ մարդկանց հետ, որոնք, իրենց կարծիքով, չեն բխում նրա լավագույն շահերից:

Երեխայի դպրոցը և կրթությունը

Ծնողները առանցքային դեր են խաղում իրենց երեխայի կրթության մեջ. Այս առաքելությունը չի սահմանափակվում միայն դպրոցական հաստատությունում գրանցմամբ: Այն ներառում է նաև բարոյական, քաղաքացիական, կրոնական և սեռական դաստիարակություն. նպատակն է երեխային տալ հասարակության մեջ ապրելու համար անհրաժեշտ ողջ գիտելիքներն ու ուսուցումը և բավարար ինքնավարություն ձեռք բերել այն օրվա համար, երբ նա դառնա չափահաս:

Երեխայի առողջական հարցերում որոշումներ կայացնելը

Ծնողները որոշում են իրենց երեխային ցուցաբերվող խնամքի, բուժման մասին, որը նա ենթարկվելու է, հիվանդանոց ընդունվելու թույլտվությունները, վիրահատությունների համաձայնությունը… Բացառությամբ արտակարգ դեպքերի, անչափահասի նկատմամբ ոչ մի բժշկական գործողություն չի կարող իրականացվել առանց ծնողների համաձայնության:

Աղբյուր 1

Աղբյուր 2

Աղբյուր 3

Աղբյուր 4

Աշխատանքային իրավունքներ

Նախ սկսենք նրանից, որ մարդու իրավունքները համընդհանուր են և անքակտելի: Աշխարհի ցանկացած վայրում գտնվող բոլոր մարդիկ օժտված են դրանցով: Որևէ մեկը չի կարող ինքնակամ հրաժարվել դրանցից: Նմանապես, այլոք չեն կարող դրանք խլել նրանից:

Մարդու իրավունքները ստանդարտներ են, որոնք ընդունում են բոլոր մարդկային էակների արժանապատվությունը և պաշտպանում են այն: Մարդու իրավունքները կանոնակարգում են, թե ինչպես պետք է անհատ մարդկային էակները ապրեն հասարակությունում և գոյակցեն միմյանց հետ, կարգավորում է նրանց հարաբերությունները Պետության հետ, ինչպես նաև նրանց հանդեպ Պետության պարտավորությունները:
Մարդու իրավունքները՝ որպես իրավունքի ճյուղ, կառավարություններին պարտավորեցնում է կատարել որոշակի գործողություններ կամ ձեռնպահ մնալ որոշակի այլ գործողություններից: Անհատները ևս ունեն պարտականություններ. իրենց իրավունքներից օգտվելիս նրանք պետք է հարգեն այլոց իրավունքները: Որևէ կառավարություն, խումբ կամ անհատ իրավունք չունի կատարելու որևէ գործողություն, որով կխախտվեն այլ անձի իրավունքները:

Հավասարություն և խտրականության բացառում

Բոլոր անհատները հավասար են որպես մարդկային էակներ, և այդպիսին են յուրաքանչյուր մարդ արարածի բնորոշ արժանապատվության ուժով: Բոլոր մարդկային էակները օժտված են մարդկային իրավունքներով՝ առանց որևէ տեսակի՝ ռասայով, մաշկի գույնով, սեռով, էթնիկ ծագմամբ, տարիքով, լեզվով, կրոնով, քաղաքական կամ այլ կարծիքով, ազգային կամ սոցիալական ծագմամբ, հաշմանդամությամբ, գույքային դրությամբ, ծննդյան կամ այլ կարգավիճակով պայմանավորված խտրականության, որոնք պարզաբանված են մարդու իրավունքների հարցերով պայմանագրային մարմինների կողմից:

Աշխատանքային իրավունք

Աշխատանքային իրավունքները կամ աշխատողների իրավունքները և՛ օրինական իրավունքներ են, և՛ մարդու իրավունքներ, որոնք վերաբերում են աշխատողների և գործատուների միջև աշխատանքային հարաբերություններին: Այս իրավունքները ամրագրված են ազգային և միջազգային աշխատանքային և աշխատանքային օրենսդրությամբ: Ընդհանուր առմամբ, այս իրավունքները ազդում են աշխատանքային հարաբերություններում աշխատանքային պայմանների վրա: Ամենաակնառուներից մեկը միավորումների ազատության իրավունքն է, որն այլ կերպ հայտնի է որպես կազմակերպման իրավունք: Արհմիություններում կազմակերպված աշխատողներն օգտագործում են կոլեկտիվ բանակցությունների իրավունքը՝ աշխատանքային պայմանները բարելավելու համար։

Աշխատանքային օրենքները նաև հայտնի են որպես աշխատանքային կամ աշխատանքային օրենսդրություններ) դրանք են, որոնք միջնորդում են աշխատողների, աշխատող կազմակերպությունների, արհմիությունների և կառավարության միջև հարաբերությունները: Կոլեկտիվ աշխատանքային իրավունքը վերաբերում է աշխատողի, գործատուի և արհմիության եռակողմ հարաբերություններին: Անհատական ​​աշխատանքային օրենսդրությունը վերաբերում է աշխատողների իրավունքներին աշխատանքի ժամանակ նաև աշխատանքի պայմանագրով։ Զբաղվածության չափանիշները սոցիալական նորմեր են (որոշ դեպքերում նաև տեխնիկական չափորոշիչներ) նվազագույն սոցիալապես ընդունելի պայմանների համար, որոնց դեպքում աշխատողներին կամ կապալառուներին թույլատրվում է աշխատել: Պետական ​​գործակալությունները (օրինակ՝ ԱՄՆ Զբաղվածության ստանդարտների նախկին վարչությունը) կիրառում են աշխատանքային օրենսդրությունը (օրենսդրական, կարգավորող կամ դատական):

Աղբյուր 1

Աղբյուր 2

ՅՈՒՆԵՍԿՕ և ՅՈՒՆԻՍԵՖ

ՅՈՒՆԵՍԿՈ

ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն ՄԱԿ-ի մասնագիտացված գործակալությունն է , որը հիմնադրվել է Փարիզում 1946թ.: ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի լրիվ անվանումն է Միավորված Ազգերի Կրթական, Գիտական և Մշակույթային Կազմակերպություն։ Ինչպես ՄԱԿ-ը Ազգերի Լիգայի իրավահաջորդն է, այդպես էլ ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն Ազգերի լիգայի ինտելեկտուալ համագործակցության միջազգային կոմիտեի իրավահաջորդն է։ ՅՈԻՆԵՍԿՕ-ի կենտրոնական գրասենյակը գտնվում է Ֆրանսիայում։
Այս կազմակերպության նպատակն է աշխարհում ապահովել խաղաղությունը և անվտանգությունը կրթության, գիտության և մշակույթի բնագավառներում բարեփոխումներ անելու միջոցով։ ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն ունի 193 անդամ երկիր և 11 ասոցացված երկիր։
Հայաստանը դարձել է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի անդամ 1992թ․ հունիսի 9-ին։
ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն ունի 3 հիմնական մարմին՝ Գլխավոր կոնֆերանսը, Գործադիր խորհուրդը և Քարտուղարությունը։

ՅՈՒՆԻՍԵՖ

ՅՈՒՆԻՍԵՖ-ը ՄԱԿ-ի երեխաների հարցով զբաղվող հիմնադրամն է։ Ստեղծվել է 1946 թվականի դեկտեմբերի 11-ին ՄԱԿ-ի գլխավոր վեհաժողովի որոշումով, որի նպատակը երկրորդ յամաշխարհային պատերազմից տուժած երեխաներին օգնություն ցուցաբերելն էր։ Ի սկզբանե այն պետք է ժամանակավոր գործեր, բայց 1953 թվականին ՄԱԿ-ը այն երկարացրեց անորոշ ժամկետով։ Կենտրոնական գրասենյակը տեղադրված է Նյու Յորքում։ 
ՅՈՒՆԻՍԵՖ-ը աշխատում է 190 երկրներում զբաղվում է այնտեղի երեխաների առողջության ապահովության և իրավունքների պատշպանության հարցերով։
Այսպիսով, ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն և ՅՈՒՆԻՍԵՖ-ը ունեն ծանրակշիռ դեր և շատ կարևոր գործունեություն են ծավալում աշխարհի բոլոր տարածաշրջաններում և պաշտպանում են մարդկանց և երեխաների իրավունքները:

Երեխաների կրթության հարցը օրենքներում, օրենսգրքում և այլն…

Յուրաքանչյուր երեխա ունի կրթության իրավունք։ Տարրական կրթությունը պետք է անվճար լինի. Միջնակարգ և բարձրագույն կրթությունը պետք է հասանելի լինի յուրաքանչյուր երեխայի համար։ Երեխաներին պետք է խրախուսել դպրոց հաճախել հնարավորինս ամենաբարձր մակարդակով: Դպրոցներում կարգապահությունը պետք է հարգի երեխաների իրավունքները և երբեք բռնություն չկիրառի։

Կրթության նպատակները

Երեխաների կրթությունը պետք է օգնի նրանց լիարժեք զարգացնել իրենց անհատականությունը, տաղանդներն ու կարողությունները: Այն պետք է սովորեցնի նրանց հասկանալ իրենց իրավունքները և հարգել այլ մարդկանց իրավունքները, մշակույթներն ու տարբերությունները: Դա պետք է օգնի նրանց ապրել խաղաղ և պաշտպանել շրջակա միջավայրը։

Աղբյուր 1

Աղբյուր 2

Աղբյուր 3

ՄԱԿ-ի Մասին

ՄԱԿ -ը ստեղծվել է Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո ՝ նպատակ ունենալով կանխել ապագա պատերազմները ՝ հաջորդելով Ազգերի անարդյունավետ լիգային: 1945 -ի ապրիլի 25 -ին 50 կառավարություններ հավաքվեցին Սան Ֆրանցիսկոյում ՝ համաժողովի համար և սկսեցին մշակել ՄԱԿ -ի կանոնադրությունը, որն ընդունվեց 1945 թվականի հունիսի 25 -ին և ուժի մեջ մտավ 1945 թվականի հոկտեմբերի 24 -ին, երբ ՄԱԿ -ը սկսեց գործունեությունը: Համաձայն Կանոնադրության ՝ կազմակերպության նպատակներն են ՝ միջազգային խաղաղության և անվտանգության պահպանումը, մարդու իրավունքների պաշտպանությունը, մարդասիրական օգնության առաքումը, կայուն զարգացման խթանումը և միջազգային իրավունքի պահպանումը: Հիմնադրման պահին ՄԱԿ -ն ուներ 51 անդամ պետություն. 2011 թվականին Հարավային Սուդանի ավելացմամբ անդամակցությունն այժմ 193 է, որը ներկայացնում է աշխարհի գրեթե բոլոր ինքնիշխան պետությունները:

Կազմակերպության առաքելությունը պահպանել համաշխարհային խաղաղությունը, իր վաղ տասնամյակների ընթացքում բարդացրել էր ԱՄՆ -ի և Խորհրդային Միության և նրանց համապատասխան դաշնակիցների միջև սառը պատերազմը: Նրա առաքելությունները հիմնականում բաղկացած են եղել անզեն ռազմական դիտորդներից և թեթև զինված զորքերից ՝ հիմնականում վերահսկող, հաշվետվական և վստահության ամրապնդման դերերով : ՄԱԿ -ի անդամակցությունը զգալիորեն աճեց 1960 -ականներից սկսած համատարած ապագաղութացումից հետո: Այդ ժամանակից ի վեր, 80 նախկին գաղութներ անկախություն են ձեռք բերել, այդ թվում11 վստահված տարածքներ, որոնք վերահսկվել են հոգաբարձության խորհրդի կողմից : 1970 -ականներին ՄԱԿ -ի տնտեսական և սոցիալական զարգացման ծրագրերի բյուջեն շատ ավելի մեծ էր, քան խաղաղապահության ծախսերը: Սառը պատերազմի ավարտից հետո ՄԱԿ -ը տեղաշարժվեց և ընդլայնեց իր դաշտային գործողությունները ՝ ստանձնելով բազմազան բարդ խնդիրներ:

ՄԱԿ -ն ունի վեց հիմնական մարմին ՝ Գլխավոր ասամբլեա; Անվտանգության խորհուրդ; Տնտեսական և սոցիալական խորհուրդ (ECOSOC); հոգաբարձության խորհուրդը; Արդարադատության միջազգային դատարան; և ՄԱԿ -ի քարտուղարությունը: ՄԱԿ -ի համակարգը ներառում է բազմաթիվ մասնագիտացված գործակալություններ, հիմնադրամներ և ծրագրեր, ինչպիսիք են Համաշխարհային բանկի խումբը, Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպությունը, Պարենի համաշխարհային ծրագիրը: Բացի այդ, ՄԱԿ-ի աշխատանքներին մասնակցելու համար ոչ կառավարական կազմակերպություններին կարող է տրվել խորհրդատվական կարգավիճակ ECOSOC- ի և այլ գործակալությունների հետ:

ՄԱԿ-ի գլխավոր վարչական պատասխանատուն գլխավոր քարտուղար, ներկայումս պորտուգալացի քաղաքական գործիչ և դիվանագետ Անտոնիո Գուտերեշն է, ով իր առաջին հնգամյա ժամկետը սկսեց 2017 թվականի հունվարի 1-ին և վերընտրվեց 2021 թվականի հունիսի 8-ին: Կազմակերպությունը ֆինանսավորվում է գնահատված և կամավոր ներդրումներով: իր անդամ երկրներից:

Խաղաղության Նոբելյան մրցանակներ են ստացել ՄԱԿ -ը, նրա սպաներն ու գործակալությունները, չնայած դրա արդյունավետության այլ գնահատականները խառը են: Որոշ մեկնաբաններ կարծում են, որ կազմակերպությունը խաղաղության և մարդկության զարգացման կարևոր ուժ է, իսկ ոմանք այն անվանում են անարդյունավետ, կողմնակալ կամ կոռումպացված:

Պետության կառուցակարգը։ Պետաքաղաքական վարչաձևը 

Պատրաստվե՛ք ներկայացնելու․
Թեման՝ Պետության կառուցակարգը։ Պետաքաղաքական վարչաձևը 
/դասագիրք, էջ 165-172/
Կարող եք օգտվել՝ «Քաղաքագիտություն, ուսումնամեթոդական ձեռնարկ /Է․ Օրդուխանյան, Հ․ Սուքիասյան/

Առաջադրանք
1․ Ներկայացրե՛ք պետության կառուցակարգի սկզբունքները։

Դրանք են՝ ժողովրդաիշխանությունը, անհրաժեշտ բաները հասարակությանը հասանելի լինելը, հրապարակային լինելը, օրինականությունը, մարդու իրավունքները վեր դասելը և իշխանությունների բաժանումը:
2․ Ի՞նչ է պետական մարմինը։ Պետական մարմինների ի՞նչ տեսակներ գիտեք։

Պետության քաղաքականությունը ձևավորելու համար պետք են մարդիկ, ովքեր կկարողանան այդ ամենը իրականացնել, այդ ամենով զբաղվել: Պետական մարմինները հենց այդ մարդիկ են, ավելի պաշտոնական՝ հենց այդ կազմակերպություններն են, ովքեր տվյալ ժամանակահատվածում ունենում են այդ իշխանությունը:

Պետական մարմինների տեսակները բաժանվում են երեք մասի՝ ըստ ստորակարգության մեջ գրաված դիրքի, ըստ պետական մարմինների կողմից իրականացվող խնդիրների և ըստ որոշումների ընդունման եղանակի: /կենտրոնական, տեղական/, /գործադիր, օրենսդիր, դատական/, /կոլեգիալ և միանձնյա/:

Design a site like this with WordPress.com
Get started